КЕЛИНБОЛАНИНГ ҲИММАТИ
Ёш муҳаррир йигит уйланмоқчи бўлиб, қўшни шаҳарда турадиган қизлардан бирининг уйига совчи юборибди. Қиз томондагилар “Ёшлар бир-бирларини кўришсин, ана ундан кейин гаплашамиз”, дейишибди.
Таомилга кўра, яқин қариндошлар ёрдамида улар Анҳор бўйида учрашишибди.
Учрашув чўзилиб кетибди. Ёшларни узоқдан кузатиб турган амма ва опа: “Майли, гаплари қовушди, шекилли”, дея сабр-тоқат билан кутишибди.
Бир маҳал қиз бўшашибгина орқасига қайтибди.
– Йигит сенга маъқул бўлдими? – деб сўрабди қизнинг опаси.
– Ёмон йигитга ўхшамайди, – дебди қиз.
– Унда нега кайфиятинг йўқ?
– Вилоят газетасининг муҳаррири экан, обунаси чатоқмиш. Нуқул шуни гапирди. Бечорага раҳмим келиб кетди, – дебди қиз ички бир хўрсиниқ билан.
– Сен нима дединг?
– Нима дердим, ҳозирча уч ойга обуна бўлишга ваъда бердим…
Ўзбекистон азият чекаётган беш иллат
“Ўзбекистон”нинг ҳам, “Ўқитувчи”нинг ҳам келажагига ишонмаётган ношир билан OzodSuhbat
ЁШ АВЛОД ДИАЛОГИ
ЗУЛФИҚОР
Халқ дардини ким эшитади?
